W sobotę 22 września 2007roku na terenie Towarzystwa Przyjaciół Dzieci przy ul. Wileńskiej 55/57 w Warszawie odbyły się warsztaty plastyczne dla dzieci i młodzieży w wieku 6-12 lat, organizowane przez stowarzyszenie Pierwsza Warszawska Agenda 21, w ramach Warszawskiego Kalejdoskopu Etnicznego. Hasło przewodnie warsztatów brzmiało ?Pod jednym dachem?

Każdy uczestnik warsztatów przyniósł na zajęcia: kilka guzików, kilka plastikowych kolorowych nakrętek od butelek, parę muszelek, ścinki szmatek lub wstążek oraz inne materiały, które zostały wykorzystane jako tworzywo w pracach plastycznych jego grupy.

Efektem pracy poszczególnych zespołów były:

1. Kolaż z kolorowych wycinków, zdjęć i widokówek,
2. który poprowadziła Zuzanna Pacholczyk;
3. Kolaż ?tekstylny? (z tkanin, guzików, nici, wstążek?), który poprowadzili Justyna Orlikowska i Emil Łapiński;
4. Obraz malowany farbami, flamastrami, pastelami, który prowadziły Łucja Stachurska i Natalia Rajszys;
5. Instalacja z ?różności? (nakrętek, słomek, plastikowych przedmiotów, śrubek, muszelek?) poprowadzony przez Sylwię Kunicką;
6. Witraż na pleksi, który przygotowały młode artystki Vu Thu Thuy i Agnieszka Mikołajewska.

Wszystkie zespoły wykonywały prace na ten sam temat: Wiele kultur, różne tradycje i ludzie różnych nacji pod jednym dachem ? pod dachem Warszawy. Jak młodzi twórcy przedstawili artystyczną wizję tego tematu, zależało tylko i wyłącznie od ich inwencji i wyobraźni. Dla dzieci, które nie zgłosiły się do żadnej z powyższych grup lub nie zakwalifikowały się do żadnego zespołu z braku miejsc, Ewa Nizińska i Hanna Celejewska poprowadziły naukę origami. Zajęcia dla najmłodszych, czyli dla dzieciaków od 3 do 6 lat, podczas których można było zrobić korale z makaronu albo pokolorować malowankę, poprowadzili Natalia Pawlak, Dawid Krystosik, Karolina Krystosik i Kasia Pawłowska.

Co chcieliśmy osiągnąć

Budowanie życzliwej atmosfery i otwartości na inne kultury wśród młodych Warszawiaków, pozwoli eliminować uprzedzenia, stereotypy i ksenofobiczne zachowania wynikające z odrębności narodowej, rasowej, etnicznej i religijnej.

Nastawiony na powyższy cel program Warszawskiego Kalejdoskopu Etnicznego (WKE) wymaga wielu lat pracy, cierpliwości i współdziałania różnych organizacji i instytucji. Realizacja wielowątkowego programu edukacyjnego i kulturalnego WKE wymaga wsparcia finansowego różnych instytucji.

Propagowanie tolerancji oraz rozwijanie współpracy międzykulturowej przy zachowaniu własnej tożsamości służąc procesowi integracji przynosić będzie obopólne korzyści.

Będziemy się starać, aby nasz program, który zaczynamy od warsztatów plastycznych dla dzieci i młodzieży, przyniósł spodziewane efekty, czyli:

1. Wzrost świadomości roli mniejszości narodowych i etnicznych w budowaniu wielokulturowego krajobrazu Warszawy/Polski w przeszłości i obecnie.
2. Wzrost tolerancji i poszanowania różnorodności kulturowej oraz otwartości na tradycje i obyczaje innych narodów jako warunku bezpieczeństwa społecznego Warszawiaków.
3. Nawiązanie i rozwój dialogu międzykulturowego i wymiany doświadczeń prowadzące do lepszego zrozumienia przyczyn emigracji z kraju pochodzenia i problemów, jakie napotykają w kraju osiedlenia oraz do przezwyciężenia uprzedzeń Warszawiaków wobec obcych.

Obcy, czyli mniejszość

Żyją obok nas. Spotykamy ich na ulicy, w sklepie, w szkole. Mijamy ich nie zastanawiając się kim są, czym się zajmują, ale zwykle traktujemy ich jak obcych - bo są inni. Mówią niezrozumiałym dla nas językiem, obchodzą inne niż my święta. Są mniejszością, a my większością. Większość zawsze decyduje, jest wzorem, standardem społecznej rzeczywistości. Mniejszość oznacza coś odmiennego, egzotycznego, nie mieszczącego się w przyjętym wzorze. Mniejszość może należeć do grupy narodowej lub etnicznej od wieków zamieszkującej Polskę i mieć polskie obywatelstwo. Inna mniejszość ma status uchodźcy. Należą do niej obcokrajowcy, którzy w obawie przed prześladowaniami z powodu rasy, religii, narodowości, przynależności do grupy społecznej lub poglądów politycznych wyjechali ze swojego kraju i ze względu na represje, które mogą ich tam spotkać nie chcą lub nie mogą wrócić do ojczyzny. Mniejszością są również imigranci, czyli obcokrajowcy, którzy w sposób legalny lub nielegalny znaleźli się na terytorium Polski, chcą tu zostać na jakiś czas lub na stałe, chcą tu pracować lub uczyć się.

Wiele kultur ? wielu ludzi

Jedną z charakterystycznych cech współczesnego świata jest wielokulturowość. Społeczeństwa Europy stoją obecnie przed koniecznością pokonania narodowych granic związanych z uprzedzeniami i nacjonalizmami. W zjednoczonej Europie ? tak na Wschodzie jak i na Zachodzie - coraz częściej stawiane są pytania:

• Jak wspierać ?różnorodność?, przy jednoczesnym przeciwdziałaniu nierówności?
• Jak pielęgnować ?inność?, a jednocześnie dążyć do takiego poziomu integracji społecznej, który pozwoli na realizację zadań transformacji?
• W jaki sposób uczyć społeczeństwa poszanowania dla własnej kultury i tradycji, w której ogromną rolę pełnią mniejszości narodowe i etniczne?

Rozwiązywanie problemów wynikających z postawionych pytań nastręcza w Polsce wiele trudności. Wynika to m.in. z faktu, że efektem procesów integracji europejskiej i globalizacji jest m.in. zwiększony napływ cudzoziemców, ponieważ Polska stała się atrakcyjnym docelowym miejscem osiedlania imigrantów. Natomiast wiedza o skali tego zjawiska, o korzyściach i zagrożeniach z niego wynikających dla sfery gospodarczej, społecznej, kulturowej, jest w społeczeństwie niewystarczająca.

Wielokulturowość była i będzie charakterystyczną cechą Polski. Przed II wojną światową 30 ? 35% polskiego społeczeństwa stanowiły mniejszości narodowe. Historia Warszawy przypomina, że przedwojenna wielokulturowość była codziennością. Dlatego tworzenie atmosfery tolerancji jest niezbędne dla dalszego funkcjonowania społeczeństwa i jest nowym wyzwaniem dla działań edukacyjnych, informacyjnych i kulturalnych prowadzonych przez organizacje pozarządowe.

W latach 2006-2007 w warszawskich szkołach i placówkach oświatowych oraz uczelniach uczyło się kilka tysięcy obcokrajowców. Istnieje problem z ustaleniem dokładnej liczebności tej grupy, co wynika z kilku powodów, m.in.: braku precyzji w określeniu definicji i statusu niektórych grup osób, nieprecyzyjności metod i narzędzi statystycznych rejestrujących zjawisko, trudności w dotarciu do rzetelnych informacji.

Więcej w naszej GALERII